Σήμερα ξύπνησα με έντονη επιθυμία να εκφράσω όσα με προβλημάτιζαν χθες βράδυ και άργησα να κοιμηθώ (ναι ήταν μια από αυτές τις νύχτες).
Πλέον ζούμε την μισή μας ζωή ῾῾δικτυωμένοι῾῾ και μπορούμε χωρίς υπερβολή να πούμε πως διανύουμε μια online εποχή γεμάτη posts, status, stories και φίλτρα.
Λόγω δουλειάς περνώ περίπου 5 ώρες της ημέρας στο διαδίκτυο και πολλές άλλες προετοιμάζοντας όλα αυτά που διαβάζετε και βλέπετε εδώ.
Αγαπώ αυτό που κάνω, αλλά υπάρχουν στιγμές που αναπολώ την παιδική μου ηλικία και τις αλάνες, γιατί αν και σχετικά μικρή, είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μία γειτονιά με πολλά χωράφια που μετατράπηκαν σε αρχηγεία, δέντρα που μετατράπηκαν σε δεντρόσπιτα και πολλά παιδιά (κυρίως αγόρια, αλλά δεν παραπονιέμαι… έμαθα πολλά χρήσιμα πράγματα που με συντροφεύουν μέχρι σήμερα, όπως το τι είναι το offsite).
Τώρα, όπου κοιτάξεις βλέπεις παιδιά με ένα κινητό στο χέρι (οι ενήλικες είναι δεδομένο πως κάνουν την αρχή, αφού είναι η προέκταση του χεριού τους πια). Και είναι πραγματικά στενάχωρο. Σίγουρα το διαδύκτιο είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο δουλειάς και προώθησης επιχειρήσεων, αλλά δεν σταματά εκεί. Έχει εισχωρήσει σε όλους τους τομείς της ζωής μας και είναι πάντα παρών σε κάθε σημαντική και ασήμαντη στιγμή.
Και σκεπτόμενη όλα αυτά, προσπαθούσα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν πραγματικά offline και ζούσα τη στιγμή χωρίς φίλτρα. Όπου το κινητό δεν ήταν συνδεδεμένο με το διαδίκτυο και είχε απλά την χρήση φωτογραφικής μηχανής, με σκοπό να κρατήσουμε τη στιγμή για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας. Και η πρώτη εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν από την πιο όμορφη ανάμνηση του καλοκαιριού μου… Σε μια αποβάθρα στις Κάννες, με τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου, μόνοι, να κοιτάμε ότι πιο όμορφο υπάρχει, την θάλασσα…
Και με αυτήν την σκέψη πρόσθεσα στη λίστα που φτιάχνω με το τέλος κάθε χρονιάς (σχετικά με τις αλλαγές που θέλω να κάνω) να θυμηθώ να ζω και να εκτιμώ ότι έχω, την ώρα που το έχω και πως οποιαδήποτε ανάρτηση μπορεί να περιμένει (δεν χάθηκε και ο κόσμος αν ανέβει μια μέρα ή μερικούς μήνες αργότερα).
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που φέρνουν τον ουρανό στη γη για ένα μας χαμόγελο και εμείς χάνουμε τα δικά τους κοιτώντας μια οθόνη...
